„(…) wszystko, co w nich spisano, niepowtarzalne jest od wieków i na wieki, bo plemiona skazane na sto lat samotności nie mają już drugiej szansy na ziemi.”
“Sto lat samotności” Gabriel García Márquez
Projekt podejmuje temat młodego człowieka wobec globalnej sytuacji epidemicznej.
We współpracy z fotografką Karoliną Wilusz próbujemy odpowiedzieć na pytanie co jest naturalne, a co nienaturalne w rzeczywistości młodych ludzi. Co oni sami postrzegają w niej jako dobre, a co jako złe? Z których nieodwracalnych sytuacji zdają sobie sprawę, a które są dla nich niezauważalne? Jak internetowa sztuczność budowania relacji, presja kreowania social mediowego wizerunku czy uzależnienie od wirtualnego świata potęgują problemy nastolatków? Czy jednocześnie uniemożliwiają im konfrontację z własnymi lękami i niepewnościami?
Fotografie umożliwiły „zmaterializowanie” wymienionych problemów i ich szeroką interpretację.
Rekwizytem wykorzystywanym w sytuacjach, z którymi mierzy się nasza bohaterka jest wielkogabarytowa upcyklingowa scenografia wykonana z powszechnych odpadów jakimi są butelki PET. W zależności od prezentowanego problemu rekwizyt zmienia swoje znaczenie – jest tłem, soczewką, blendą, lustrem, przeszkodą, łącznikiem. Dopełnia obraz, zaburza jego widzenie, pomaga lub przeszkadza postaci. W jednym momencie jego struktura współgra z bohaterką, w innym – kontrastowo się od niej odbija. Tworzą harmonijną całość lub agresywnie się od siebie odznaczają.
To właśnie kontrasty – poza wymiarem interpretacyjnym – są głównym zabiegiem stylistycznym techniki wykonanych zdjęć oraz aranżacji scenografii. W prezentowanych pracach połączono fotografię analogową z cyfrową, elementy naturalne z plastikowymi, zestawiono sztuczność z młodością i naturalną dziewczęcością.
“Cieszę się że podejmowane są w sztuce tematy związane z problemami mentalnymi wynikającymi z okresu pandemii. Cieszę się również, że mam możliwość udziału w takich przedsięwzięciach. Jako że doświadczyłam tego na własnej skórze, oraz doświadczam nadal, inspiracji mogę poszukiwać w głębi siebie.
Tematy dotykające izolacji społecznej uważam za bardzo istotne i warte jak najczęstszego poruszania, aby dostrzegać, że nie jest ona naszą normalnością. Brak natury, prawdziwych ludzi, własnych obserwacji i przemyśleń to nie jest codzienność jakiej chcemy.
Powiązane i równie ważne dla mnie jest zagadnienie obecności technologii w życiu człowieka. Często słyszę w ostatnim czasie, na przykład w rozmowach z moimi znajomymi, o pewnego rodzaju wstręcie do patrzenia w telefon czy komputer. Zmuszani do wielogodzinnego siedzenia przed ekranami szukamy odskoczni.
Mogę podzielić się moim kluczem powrotu do normalności… jest nim oczywiście taniec.”
/Zosia/
Sylwetki twórców:
Karolina Wilusz – fotografka, absolwentka krakowskiej Akademii Fotografii. Przygodę z fotografią zaczęła jeszcze w liceum, gdy dostała pierwszą lustrzankę analogową. Zafascynowana
spędzała długie godziny robiąc zdjęcia i później w ciemni je wywołując. Ta przygoda trwa do dzisiaj, choć obecnie częściej sięga po aparat cyfrowy fotografując głównie lokalnych artystów –
tancerzy i muzyków. Współpracuje od wielu lat z zespołem tańca współczesnego Art Color Ballet dokumentując ich występy i warsztaty. Fotografowała krakowskich muzyków z zespołów: Wataha
Drums, Vinylowa Kontrabanda, Baśnie Zebrane, Joannę Słowińską, Strojone. Zajmuje się głównie fotografią tańca, reportażową i portretem. W portfolio ma też liczne prace powstałe we współpracy
z artystkami z zakresu bodypaintingu i charakteryzacji – Kingą Wójtowicz i Olgą Pidgorną.
Zosia Krzyszycha (taniec,modeling)
Zofia Krzyszycha – tancerka i twórczyni, aktualnie studentka Wydziału Teatru Tańca na Akademii Sztuk Teatralnych w Bytomiu. Interesuje się ekspresją ruchową, teatrem fizycznym i tańcem współczesnym. Tańczy od 18 lat. Najlepiej czuje się w naturze. Uwielbia słońce, drzewa i morze. Z Crush on Trash współpracowała przy realizacji performance tanecznego na wernisażu instalacji „Miejskie nurty” oraz sesji zdjęciowej „Środowisko nienaturalne”.
Crush on Trash w osobach Agaty Kamykowskiej i Marty
Mietelskiej-Topór (choreografia, wykonanie elementów scenografii).
  | Projekt zrealizowany został w ramach Programu Zakupu Dzieł (II edycja) realizowanego programie”Kultura Odporna” Miasta Krakowa na zamówienie Krakowskiego Forum Kultury. |
